Terapia miofunkcjonalna – co to jest?

Terapia miofunkcjonalna to specjalistyczna forma terapii logopedycznej, która skupia się na diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń w funkcjonowaniu mięśni twarzy, jamy ustnej i gardła. Jej celem jest poprawa jakości życia pacjenta poprzez wyeliminowanie bądź zmniejszenie zaburzeń mowy, oddechu, żucia i połykania, a także poprawę wyglądu twarzy.

W trakcie leczenia wykorzystuje się m.in. ćwiczenia mięśniowe, oddechowe, relaksacyjne oraz techniki pozwalające na kontrolę języka i warg. Terapia miofunkcjonalna jest skuteczna nie tylko w przypadku wad zgryzu, lecz także nieprawidłowego położenia języka podczas mówienia, wad wymowy, chrapania czy trudności w poł

Terapia miofunkcjonalna — dla kogo?

Opisywana metoda leczenia stosowana jest w przypadku osób z różnymi zaburzeniami w funkcjonowaniu mięśni twarzy, jamy ustnej i gardła. Obejmuje m.in. pacjentów:

• dorosłych i dzieci z wadami zgryzu polegającymi na nieprawidłowym ułożeniu zębów względem siebie oraz nieprawidłowym kształcie łuku zębowego. Nieleczone mogą prowadzić do problemów z połykaniem, żuciem, oddychaniem, a także zaburzeń mowy,
• z wargowo-zębowymi, języko-zębowymi lub głoskowymi zaburzeniami mowy, seplenieniem, jąkaniem czy bełkotliwością,
• uskarżających się na chrapanie czy bezdech senny. Wśród głównych objawów tych dwóch jednostek wyróżnia się: hałaśliwy oddech, zmęczenie i senność w ciągu dnia. Wraz z nimi mogą współwystępować choroby serca i układu oddechowego,
• z problemami z aparatem mowy po wylewie mózgu lub w wyniku chorób neurologicznych,
• z nieprawidłowym położeniem języka podczas mówienia i spoczynku, co prowadzi do trudności w wymowie, problemów z połykaniem czy oddychaniem,
• z zaburzeniami odruchów ssania, żucia i połykania, m.in. u noworodków i niemowląt. Jednocześnie mogą występować częste zakłócenia w koordynacji mięśni oraz problemy z wyciekiem pokarmu podczas połykania. W przypadku starszych pacjentów niejednokrotnie prowadzi to do zaburzeń odżywiania,
• z tyłozgryzem lub przodozgryzem.

Oprócz tego stosuje się ją jako uzupełnienie holistycznej rehabilitacji dzieci z Zespołem Downa, które mogą zmagać się z problemem ssania, przełykania już od wczesnego dzieciństwa, a także z nieprawidłowym napięciem mięśniowym twarzy i okolic.

Jak przebiega diagnostyka zaburzeń ustno-twarzowych?

Aby wdrożyć odpowiednie leczenie, w pierwszej kolejności należy przeprowadzić pełną diagnostykę w celu znalezienia źródła problemu. W skomplikowanych przypadkach zespół diagnostów składa się zarówno z ortodonty, jak i laryngologa, logopedy, chirurga szczękowego oraz terapeuty miofunkcjonalnego. Proces stawiania rozpoznania obejmuje:

• wywiad – lekarz lub terapeuta przeprowadza rozmowę z pacjentem bądź rodzicem dziecka w celu nakreślenia największych trudności, historii choroby i odnotowania wszystkich kluczowych czynników, które mogły wpłynąć na wystąpienie zaburzeń ustno-twarzowych,
• badanie jamy ustnej – specjalista dokładnie bada jamę ustną pacjenta w tym zęby, język, podniebienie, dziąsła, wargi i policzki, aby wykryć nieprawidłowości anatomiczne i funkcjonalne,
• ocenę zgryzu – ortodonta (albo chirurg szczękowy) przeprowadza badanie umożliwiające wykluczenie lub potwierdzenie tyłozgryzu bądź przodozgryzu,
• logopedyczne badanie mowy i połykania (w tym przypadku konieczny jest terapeuta miofunkcjonalny),
• diagnostykę obrazową – w niektórych przypadkach należy dodatkowo wykonać badania obrazowe, na przykład tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny, aby dokładnie ocenić struktury anatomiczne twarzy i jamy ustnej.

W zależności od wyników diagnostyki specjalista zaleca odpowiednie leczenie. Często – oprócz terapii miofunkcjonalnej – włącza się aparaty ortodontyczne, ćwiczenia logopedyczne, zabiegi chirurgiczne, a także pomoc psychoterapeutyczną.

Zapraszam na konsultacje ☺